Ervaringsverhaal van Lucas.

Lucas, 34 jaar, ambtenaar over het herstel van zijn relatie met Mark, 34 jaar, journalist. Lucas en Mark zijn anderhalf jaar getrouwd en acht jaar samen. Aantal consulten: 5.

Lucas: Ik had veel stress van mijn werk, was eigenlijk overwerkt en ging sterk op Mark leunen. Hij probeerde mij te steunen, maar omdat ik zo gespannen en moe was kregen we juist meer conflicten. Dit maakte me angstig, want elk conflict ervoer ik als een bedreiging voor onze relatie. Zo kwamen we in een negatieve spiraal terecht.

Bij Michael, waar we via onze huisarts terecht kwamen, kwam ik erachter dat ik de gedachte had dat in een goede relatie geen conflicten horen voor te komen en als dat wel zo is, dan zou het snel einde verhaal zijn.

Ik ging inzien dat die overtuiging voortkwam uit de relatie van mijn ouders. Zij zijn op mijn 11^de van de ene op de andere dag uit elkaar gegaan, ik weet nog steeds niet goed waarom. Erover praten is te pijnlijk voor ze. Ik heb toen kennelijk het idee opgevat dat een relatie bij voorbaat instabiel is en je altijd alert moet zijn op tekenen van ‘stuklopen’.

Die tekenen zag ik steeds vaker. Ik werd steeds vatbaarder voor de gedachte, dat het niet goed ging tussen ons. Mark zag dit niet zo en begon zich zorgen te maken. Voor hem voelde ik als een bodemloze put, wat hij ook voor lieve dingen zei of probeerde, het was niet voldoende. Hij ging zich steeds meer verantwoordelijk voelen voor mijn welzijn en probeerde mij ’te redden’, maar dit lukte niet.

In mijn hoofd zat de overtuiging: ‘vroeg of laat zal het overgaan’, het was eerder bijzonder dat het al zolang goed ging tussen ons. Het zorgeloze vertrouwen dat een relatie vanzelfsprekend goed gaat, vond ik naïef. Die kon ik mij, door de pijn uit mijn verleden besefte ik later, niet veroorloven. Ik was altijd op mijn hoede en dat kostte sloten energie. Ik dacht telkens dat de tijd van ‘overgaan’ vast nu was aangebroken, precies zoals ik verwachtte.

Daarnaast speelde dat we beide heel graag iets wilde betekenen voor kinderen en ons hadden opgegeven om pleegouders te worden. In het traject daarnaartoe werden we behoorlijk doorgezaagd over onze jeugd en dit viel precies samen met de stress op mijn werk. Ik werd opnieuw verdrietig over de herinnering aan de scheiding van mijn ouders, maar vond het slap dat ik daar ruim 20 jaar later nog mee zat. Ik liet het verdriet niet toe, laat staan dat ik het met Mark deelde.

Bij Michael liet ik mijn emoties wel toe. Mark begreep daardoor beter waarom conflicten zo angstig voor mij waren. Zelf heeft hij ouders die 48 jaar getrouwd zijn en hun hele leven al samen kibbelen. Ik was mij niet zo bewust van mijn onverwerkte emoties en overtuigingen en zeker niet van het feit dat dit alles zo doorwerkte in mijn relatie. Ik was zelfs van plan om een punt achter mijn relatie met Mark te zetten om de, in mijn ogen, onherroepelijke pijn van het uit elkaar gaan te vermijden!

Michael heeft mij heel erg laten inzien dat ik op eigen benen moest gaan staan en beter voor mijzelf moest gaan zorgen. Doordat mijn emoties er mochten zijn en ik ze ging waarnemen werden ze anders. Ik besefte dat ik niet mijn emoties en gedachten ben. Ik kon er meer afstand van nemen en voelen dat ik het juist heel fijn vind om met Mark te zijn, juist wel heel graag bij hem wil zijn.

Je weet niet hoe de toekomst gaat lopen, je weet het echt niet, maar ik had die toekomst al bij voorbaat negatief ingevuld. En het gekke is, door het ‘niet weten’ toe te laten, is onze relatie stabieler geworden. Onzekerheid betekent niet per definitie instabiliteit. Bij een conflict denk ik nu vaker; het zit wel goed tussen ons. Ik kan het makkelijker relativeren, schrik minder. Ik zie ook vaak dat het niks met ons te maken heeft, maar met andere dingen die spelen, met werk bijvoorbeeld. En we spreken gemakkelijker dingen naar elkaar toe uit.

Mark heeft geleerd dat je de ander wel kan steunen maar niet kan redden. Dat dat ook helemaal niet gezond is en je relatie er ongelijkwaardig door wordt. Alsof hij het beter voor mij zou weten dan ikzelf. Beiden hebben we geleerd dat je eerst goed voor jezelf moet zorgen voordat je er voor een ander kan zijn. We hielden elkaar teveel vast.

Ik ervaar nu meer eigen liefde, meer zelfzorg en voel mij minder schuldig over dingen die ik voor mijzelf doe. Mark probeert situaties niet meer voor mij op te lossen, maar vraagt hoe het met mij gaat en vraagt ook echt door. Ik op mijn beurt voorzie hem niet meer van ongevraagd advies. We zijn veiliger bij elkaar geworden en het afgelopen half jaar flink gegroeid. We hadden het pleegouderschap even stopgezet, maar zijn er nu helemaal klaar voor. En het leuke is, we hebben net gehoord dat we volgende maand ons eerste kind krijgen toegewezen!

Ervaringsverhaal van Loes.

Loes, 41 jaar, arts over het herstel van haar relatie met Donald, 41 jaar, ontwerper. Samen hebben zij twee dochters van 8 en 5 jaar. Aantal consulten: 10.

Loes: ‘ Ons eerste kindje was een huilbaby. Het was een extreem moeilijke periode, ze huilde niet zomaar een beetje, maar echt voluit op alarm niveau en dat 8 tot 10 uur per dag. We probeerden alles uit om haar stil te krijgen, maar niets leek te werken. Als we met haar over straat liepen, staarden mensen ons aan waarom we die baby aan het vermoorden waren.

Als je het niet zelf hebt meegemaakt kun je het je bijna niet voorstellen. Veel mensen om ons heen kwamen met goedbedoelde adviezen die niet hielpen, maar ons wel het gevoel gaven dat we het niet goed genoeg deden. Twee keer is ze opgenomen geweest in het ziekenhuis. Medisch vonden ze niets en ook daar huilde ze maar door. De verpleegster die me haar teruggaf zei alleen maar; wat afschuwelijk!

Eén keer per week kwam er professionele hulp kijken of we niet helemaal doordraaiden, maar dat hielp natuurlijk niet tegen het huilen. Om haar in slaap te krijgen moest ik haar in een draagzak op mijn lijf dragen en zachtjes schuddend mee rondlopen. Ze viel sowieso alleen buiten in slaap, ik viel 10 kilo af. Met wat geluk sliep ik zelf een paar uurtjes per nacht, het was totale uitputting.

Met vijf en een halve maand zijn we gestart met een hardcore slaaptraining. Die hadden we eerder ook geprobeerd, maar werkte toen niet, nu sloeg ‘ie gelukkig wel aan. Het ging ietsje beter en ik ging als kostwinner weer fulltime aan het werk, ons dochtertje ging een paar dagen per week naar de opvang.

Na een paar jaar begon ik te verlangen naar een tweede kindje, ik wilde ons dochtertje graag een broertje of zusje geven en had ondertussen EMDR gedaan om de traumatische ervaring van het non-stop huilen te verwerken. Ik kon mij niet voorstellen dat ons zoiets nog een keer zou overkomen, dat zou immers wel heel toevallig zijn. Toch was ook ons tweede kindje erg onrustig en huilerig. Al snel sliep ik niet meer en kon alleen nog maar denken; o nee, niet weer!

Toen heb ik mij samen met mijn baby voor zes weken laten opnemen in een psychiatrische kliniek. s’ Nachts zorgden zij voor de baby zodat ik kon doorslapen. Als gezin zagen we elkaar in het weekend. Daarna ging het redelijk goed. Ik ging weer aan het werk en mijn man zorgde grotendeels voor de kinderen.

Dit ging echter niet goed, het was teveel voor hem. Hij was continu overprikkeld en vaak boos op ze. Onze kinderen zijn wellicht een tandje actiever dan andere kinderen en onze oudste blijft een zorgenkindje dat veel aandacht vraagt, maar het maakte mij erg verdrietig. Ik zag hoe ze schrokken van zijn boosheid.

Hij begon mij dagelijks te vertellen hoe vreselijk hij het vond om kinderen te hebben. In het Engels weliswaar zodat zij het niet konden verstaan. Zelf hoorde ik het eigenlijk ook niet meer, het ging het ene oor in en het andere uit. In die tijd zijn we voor een paar sessies naar een relatietherapeut geweest, maar we ervoeren destijds na die gesprekken weinig vooruitgang.

Toen de man van mijn zus overleed en ik graag een dagje naar haar toe wilde, maar in mijn agenda zag dat ik daar letterlijk pas over een maand tijd voor had, ben ik serieus gaan nadenken over minder gaan werken. Het voelde al langer alsof ik alles half aan het doen was en dit was de druppel. Mijn vriend besloot aan zichzelf te gaan werken; hij begon met sporten en ging gezonder eten. Dat was fijn. Zo ontstond er voor het eerst ruimte voor ons. Natuurlijk zou het heel fijn zijn als het tussen ons beter zou gaan, maar ik had er een hard hoofd in dat dit zou lukken.

Via een collega arts die onder de indruk was van de werkwijze van Michael, kwamen we bij hem terecht. Ik had ondertussen de overtuiging dat er toch nooit echt iets zou veranderen en ik uiteindelijk met de kinderen bij Donald weg zou moeten gaan, maar ik wilde het nog een kans geven.

Vanaf het begin voelde ik mij bij Michael prettig en Donald ook. Na drie sessies dacht ik: er verandert hier écht iets! We kregen inzicht in de patronen waarin we verzeild waren geraakt en ik uitte emoties waar ik nooit eerder aan toe was gekomen om die te verwerken.

Mijn vriend was onder de indruk van hoe ik de dingen thuis ervoer en is toen thuis veel meer gaan oppakken. Ik begon mijn vriend weer leuk te vinden en zag hem niet meer alleen door mijn ‘ik erger me aan je’ bril.

Ook hij kreeg de ruimte om zijn emoties te uiten, want ik was compleet doof geworden voor zijn verhaal over hoe zwaar hij het vond om voor de kinderen te zorgen. Hij bleek het zelf ook vreselijk te vinden om het bestaansrecht van onze kinderen te ontkennen, hij zat daar enorm mee in zijn maag. Het was belangrijk voor hem om al zijn onmacht en frustratie te kunnen uiten tegen iemand anders.

Uiteindelijk, na een sessie of acht, ontstond er een perceptieverschuiving, we gingen elkaar écht anders zien!

Op dit moment gaat het goed tussen ons. We gunnen elkaar veel en zorgen beter voor onszelf en elkaar. We maken onze keuzes meer samen èn vanuit onze eigen prioriteiten. Ons samenzijn als gezin is over het algemeen gezellig ondanks de uitdagingen die er in het leven nu eenmaal zijn.

Laatst zaten we na een meningsverschil op de bank en keken elkaar aan; moeten we misschien nog een keer naar Michael? Maar we vonden het beiden niet nodig. We zijn van heel ver gekomen en lang heb ik gedacht; er moet een wonder gebeuren om hierin iets te veranderen. Dat wonder is dus gebeurd.