Ik kan mezelf wel voor de gek houden, maar haar niet.
Jacqueline
Jacqueline, 53 jaar, Docent in het basisonderwijs
Ik startte een biografisch coaching traject bij Petulia omdat ik me nergens echt thuis voelde, ook niet in mijn eigen huis. Ik had last van een unheimisch leeg gevoel, wat ik probeerde op te vullen met lekker eten, cadeautjes voor mezelf en dingen doen. Allemaal afleiding van dat onbehagelijke gevoel.
Door het op papier te zetten, kan ik het even buiten mezelf plaatsen, dat is heel verhelderend.
Ik vond de insteek van de vier ‘dimensies’ (Fysiek, Sociaal, Psychisch en Spiritueel) heel treffend, door ze af te gaan ga je zien dat alles in elkaar haakt. Het is een creatieve aanpak, waarbij je op grote bladen papier kernwoorden en zinnen neerzet. Voor mij werkt dat fijn. Door het op papier te zetten, kan ik het even buiten mezelf plaatsen, dat is heel verhelderend.
Een extra plus vind ik de ruimte waarin de consulten plaats vinden, het is een inspirerende omgeving die rust uitstraalt. Fijn om te zijn! Petulia luistert kritiekloos, zonder oordeel. Tegelijkertijd is ze heel scherp; als ik iets over mezelf vertel wat volgens haar niet helemaal klopt, neemt ze daar geen genoegen mee. Ik kan mezelf wel voor de gek houden, maar haar niet. Ze neemt echt de tijd voor je en is geduldig.
Ik ben gaan inzien dat de leegte in mij te maken had met een bepaalde passiviteit in mij, met niet zo goed weten wat ik met mijn leven en werk aan moest. Het gevoel ging terug tot aan een meisje van een jaar of 6 met een holle buik. Haar voetjes zweefde boven de grond, ze was totaal niet geaard. Door mijn traumatische jeugd kon ik begrijpen hoe dit kind zo geworden was en ik kon haar omarmen. Ze mocht er zijn.
Nu heb ik kunnen voelen dat mijn intuïtie juist mijn sterkste kracht is.
Mijn grootste opbrengst is dat ik mijn vrouwelijke, intuïtieve kracht ben gaan waarderen. Ik kwam erachter dat deze heel sterk en als vanzelfsprekend bij me aanwezig is. Ik zag hem alleen altijd als zwak. Ik dacht dat ik rationeler en ‘mannelijker’ in mijn werk moest staan. Stiekem geloofde ik dat de traditioneel mannelijke krachten meer toevoegde dan de vrouwelijke. Nu heb ik kunnen voelen dat dat niet waar is en dat mijn intuïtie juist mijn sterkste kracht is.
Kritische gesprekken met ouders raken mij niet meer zo persoonlijk. Ik kan beter luisteren naar wat ze, onder de kritiek, werkelijk te zeggen hebben, naar wat hun zorgen zijn. Ik heb er meer vertrouwen in dat alles op het juiste moment komt en ben tegelijkertijd verast door wat ik allemaal aankan!
Ik heb ondertussen besloten om mijn vaste baan als ‘juf’ op te zeggen en als ZZPer in het onderwijs verder te gaan. Dat was een zeer spannend besluit, vooral omdat ik kostwinner ben voor mijn zoon en mij, maar het pakt heel goed uit. Ik kan nu veel beter mijn eigen tijd indelen en geef helder mijn grenzen aan.
Ik voel nu de vrijheid om verdere stappen te zetten, nog meer financiële zekerheid los te laten, en meer uit te proberen.
Karin 55 jaar, Studentbegeleider
Sinds mijn puberteit kamp ik met vermoeidheidsklachten. Deze klachten verergerden op een bepaald moment dermate, dat ik onder andere mijn werk niet meer kon uitoefenen. Hierna volgde een periode van wel en niet werken, waarbij ik bij verschillende banen heb moeten stoppen vanwege teveel energieverlies. Om weer vertrouwen te krijgen in mijn eigen kunnen en preciezer te weten wat voor mij de juiste werkplek is, startte ik bij Petulia een biografisch coaching traject.
Petulia luistert oprecht naar je, zonder oordeel en geeft je alle ruimte.
Petulia luistert oprecht naar je, zonder oordeel en geeft je alle ruimte. Ze sluit aan bij wat ze ziet en hoort en kan je op een vriendelijke manier terugbrengen naar waar het werkelijk om gaat. Dat vond ik erg fijn, want ik heb nog wel eens de neiging om uit te wijden. Ze is duidelijk en concreet en kijkt naar wat er op dat moment nodig is.
Doordat het biografisch coachen je langs vier verschillende ‘dimensies’ van je leven leidt (Fysiek, Sociaal, Psychisch en Spiritueel) besef je pas goed hoe alles in elkaar grijpt. Het op grote bladen dingen opschrijven tijdens de coaching vond ik ook heel fijn. Dat voelde zorgvuldig, ik heb die bladen nog vaak teruggelezen.
Mijn grootste opbrengst is dat ik mag ‘vallen’ en daarmee ook weer makkelijker opsta.
Mijn grootste opbrengst is dat ik mag ‘vallen’ en daarmee ook weer makkelijker opsta. Voorheen mocht dat eigenlijk niet, het moest altijd goed gaan, ik moest altijd het positieve blijven zien op het krampachtige af. En als ik dan toch de spiraal naar beneden voelde opkomen raakte ik in paniek. Nu mag het ook niet goed gaan.
Zo had ik laatst een sollicitatiegesprek, waarbij al snel bleek dat de betreffende baan niet door zou gaan, maar waarbij de directeur wel zei; ‘Ik zou verheugd zijn als we jou als medewerker op onze school zouden kunnen verwelkomen!’
Het klopte met mijn eigen waarneming, dat de baan waar ik op solliciteerde eigenlijk niet helemaal bij me paste. Ik heb hem bedankt voor het compliment en dacht; wie weet waar dit gesprek nog toe gaat leiden. Van teleurstelling was geen enkele sprake, dat zou vroeger wel anders zijn.
Vroeger was ik veel bezig met wat de ander van me zou willen zien, met pleasen, elke sollicitatie moest een match zijn. Nu durf ik mijzelf meer te laten zien. Ik ben open over mijn vermoeidheidsklachten en wat ik nodig heb op een werkplek om goed te kunnen functioneren, maar ik geef ook aan dat ik beschik over een brede werkervaring en vanuit mijn ervaringsdeskundigheid, sneller stress gerelateerde problemen bij studenten signaleer.
Ik bezie mijzelf met meer liefde en mildheid. Ik durf stil te staan bij mijn eigen gevoel, er meer op te vertrouwen en ernaar te handelen.