Eefje
51 jaar, coach, trainer, podcastmaker
Klachten: Prikkelingen, trillingen, spiertrekkingen, slaapproblemen, aangezichtspijn, hoofd- schouder en nekpijn, wazig zien.
Het begon met een epileptische aanval, ogenschijnlijk uit het niets. Blijkbaar was dit het signaal van mijn lichaam om het rustiger aan te doen en ik wilde dat signaal serieus nemen. Ik realiseerde me dat er in de periode daarvoor al signalen van mijn lichaam waren geweest die ik genegeerd had: verkoudheden en griepjes die maandenlang duurden, pijn in mijn schouder en nek die steeds erger was geworden, enorme vermoeidheid die vanwege slapeloosheid alleen maar erger werd.
Ik werd steeds matter, alsof ik verdoofd door het leven ging.
In de periode na de epileptische aanval namen mijn klachten alleen maar toe: ik kreeg tintelingen, trillingen en spiertrekkingen in heel mijn lichaam, moeite met kijken en hevige pijn in mijn gezicht. Ik sliep steeds slechter, vrijwel nooit meer dan 3 à 4 uur per nacht.
Ik ging wanhopig op zoek naar een behandeling die me zou kunnen helpen: ergotherapie, psychotherapie, drie soorten massages, haptotherapie, acupunctuur, verschillende soorten medicatie, yoga, meditatie, een online programma, vele zelfhulpboeken, EMDR, elke dag een half uur wandelen, enz. enz. Hoewel ik soms een beetje verlichting vond, hielp niets echt.
De pijn was vaak zo hevig dat ik de neiging had om met mijn hoofd tegen de muur te slaan. Regelmatig dacht ik dat ik liever dood zou zijn dan nog langer die allesoverheersende pijn hebben. Ik wilde dat het ophield!
Ik was er inmiddels wel van overtuigd dat ik lichamelijk niks mankeerde en dat het iets te maken had met emoties en trauma, maar ik wist niet wat ik daarmee moest. Wat het extra lastig maakte, is dat mensen in mijn omgeving zich er niks bij konden voorstellen dat ik onbewuste, onderdrukte emoties zou hebben: ik kon emoties namelijk goed beschrijven. Daardoor ging ik zelf ook twijfelen.
Toch ging ik steeds meer beseffen dat ik emoties pas beschreef nadat ik ze helemaal had geanalyseerd en ‘verwerkt’. Directe emoties voelde ik simpelweg niet. Ik werd er me pas bewust van als ik erover na ging denken.
Regelmatig dacht ik dat ik liever dood zou zijn dan nog langer die allesoverheersende pijn te hebben.
Na 3,5 jaar kwam ik via een vriendin bij Petulia en Michael terecht. Door de ervaringsverhalen van anderen en door mijn eigen radeloosheid had ik de hoop op een soort magische genezing: het ontdekken en ontmantelen van dé emotie of dé overtuiging die dit alles veroorzaakte, waardoor ik in één klap van mijn klachten af zou zijn. Ik ging enorm mijn best doen om mijn emoties te voelen.
Daardoor was het alsof mijn gevoel een bang konijn werd dat zich diep verschool in een hol en ik met mijn hoofd ervoor aan het roepen was: ‘kom eruit!’ Met behulp van Michael en Petulia lukte het om die verbetenheid los te laten en in te zien hoe ervaringen in mijn leven zich hadden opgestapeld om ervoor te zorgen dat ik met alles wat ik deed, altijd enorm mijn best aan het doen was. Ik ging daarmee voorbij aan wat ik voelde en waar ik behoefte aan had.
Tijdens iedere sessie kon ik gevoelens ervaren waarvan ik wel ‘wist’ dat ik ze had, maar waar ik eerder niet bij had gekund. Na iedere sessie klampte ik me dan weer vast aan het nieuwe inzicht als hét antwoord waarmee ik beter zou worden.
Tijdens iedere sessie kon ik gevoelens ervaren waarvan ik ‘wist’ dat ik ze had, maar waar ik eerder niet bij had gekund.
Dit duurde net zolang tot ik kon ervaren dat iets hét antwoord kan zijn voor dat moment, maar dat het nodig is om vervolgens weer open te staan voor een volgend moment met een volgend gevoel en een volgende vraag en het antwoord daarop.
In de periode van de sessies bij Michael en Petulia merkte ik dat mijn gedrag veranderde: ik ging duidelijker aangeven wat ik wel en niet wilde. Anderen hielden daardoor meteen meer rekening met me. Ik hoefde daarvoor niet mijn best te doen of op mijn strepen te gaan staan, het gebeurde spontaan.
Pas later merkte ik steeds vaker en sneller mijn emoties op. Zelfs als dat ‘nare’ emoties waren, zoals boosheid of angst, kon ik daar verrukt over zijn, omdat ik eindelijk had ontdekt dat ik deze emoties had en hoe ik ze kon ervaren. Ik merkte ook dat het ervaren van het gevoel het allerbelangrijkste is. Precies snappen waar het vandaan komt of het uitspreken of er iets mee doen komt dan later wel.
Ik heb nu het vertrouwen dat ik er helemaal vanaf ga komen.
Op dit moment ben ik nog niet geheel verlost van mijn pijn, prikkelingen en slapeloosheid, maar het gevoel met mijn hoofd tegen een muur te willen slaan tot alles stopt, is er niet meer. De pijn is nooit meer zo hevig dat ik erdoor wordt overgenomen. Ook spiertrekkingen en prikkelingen zijn veel minder aanwezig.
Maar bovenal heb ik nu het vertrouwen dat ik er helemaal vanaf ga komen. Ik besef dat ik de eerstkomende tijd, meer dan wat ook, behoefte heb aan rust en dat ik vanuit die rust met gevoelens in mijn lichaam wil doen waarvoor ze bedoeld zijn: ze voelen.
Eefje maakt een podcast waarin ze onder andere verhaald over haar niet gevoelde of uitgesproken emoties. Beluister hier: ‘Vonken in het Donker’